ik passeerde de kringloop winkel. buiten zat een medewerker met zijn stoel in de zon.
‘wat een mooi hondje heb jij
echt prachtig’
ik denk dat het vooral de zon was die hem liet spreken. niet het aanzien van mijn kleine bibberige hondje die ik mee trok.
het was de eerste mooie dag sinds weken van regen. eindelijk was het mogelijk weer in het park te wandelen.
vorige week was het nog overgenomen door eenden. eenden die het ondergelopen park hadden overgenomen. de enige geluiden die te horen waren was het geslurp en gezomp.
de natuur had de stad overgenomen. dacht ze. ondertussen zaten wij mensen veilig en warm binnen. niemand jaagt ons echt weg.
die week had ik een droom. het speelde zich af in een weiland waar een beekje door heen hoorde te stromen, maar het beekje stond nu droog. een man vertelde mij hoe de natuur uiteindelijk ervoor zal zorgen dat dit beekje weer zal stromen. en op dat moment gebeurde het, vulde het zichzelf vol met water. er ontstonden draaikolkjes.
de man en ik liepen door het weiland weer terug. grond maakte geluid onder onze voeten. ik zei dat ik bang ben voor het einde van de wereld. de man zei dat het zeker dit jaar nog gaat gebeuren.
de zon bracht het park weer in zijn originele staat. elk bankje bezet door groepjes scholieren en fietsen. grootouders wandelend met hun kleinkinderen.
iedereen glimlachte en ik stond open voor gesprekken.
‘wat een mooi hondje heb jij
echt prachtig’
ik denk dat het vooral de zon was die hem liet spreken. niet het aanzien van mijn kleine bibberige hondje die ik mee trok.
het was de eerste mooie dag sinds weken van regen. eindelijk was het mogelijk weer in het park te wandelen.
vorige week was het nog overgenomen door eenden. eenden die het ondergelopen park hadden overgenomen. de enige geluiden die te horen waren was het geslurp en gezomp.
de natuur had de stad overgenomen. dacht ze. ondertussen zaten wij mensen veilig en warm binnen. niemand jaagt ons echt weg.
die week had ik een droom. het speelde zich af in een weiland waar een beekje door heen hoorde te stromen, maar het beekje stond nu droog. een man vertelde mij hoe de natuur uiteindelijk ervoor zal zorgen dat dit beekje weer zal stromen. en op dat moment gebeurde het, vulde het zichzelf vol met water. er ontstonden draaikolkjes.
de man en ik liepen door het weiland weer terug. grond maakte geluid onder onze voeten. ik zei dat ik bang ben voor het einde van de wereld. de man zei dat het zeker dit jaar nog gaat gebeuren.
de zon bracht het park weer in zijn originele staat. elk bankje bezet door groepjes scholieren en fietsen. grootouders wandelend met hun kleinkinderen.
iedereen glimlachte en ik stond open voor gesprekken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten