terwijl ik wachtte op het station in arnhem, eerste poging om in rotterdam te komen, luisterde ik naar de stadsastronaut van marjolein heemstra. de voorstelling begint met de ervaring die astronauten meemaken wanneer ze vanuit de maan/de ruimte onze planeet aarde zien. ineens blijkt het menselijk leven onderdeel te zijn van iets veel groters, en dat groters blijkt één en al harmonie te zijn. terug op aarde blijven ze deze harmonie voelen. maar niet alleen harmonie, maar een heel andere belevenis van tijd. één seconde betekent iets heel anders wanneer je voelt dat het hele universum onderdeel is van die ene seconde. tijd is niet een stapje naar het volgende, maar tijd is iets veel groters. iets wat buiten mijn eigen leven afspeelt.
vanwege de sneeuwstorm waren bijna alle treinen uitgevallen, de enige stoptrein die nog reed had vertraging. hoe langer we stonden te wachten, des te groter onze groep van wachtenden werd. allemaal ijsberend om warm te blijven. er werd omgeroepen dat we naar spoor 9 moesten in plaats van spoor 11. maar toen we daar net stonden werden we met z'n allen weer naar spoor 11 gestuurd. de grote groep mensen, diepe zucht nou nou tjonge jonge. maar in mijn oor hoorde ik alleen maar de astronaut praten op zijn sterfbed, hij heeft het leven sinds die blik op de aarde weten te relativeren. en de aarde was eigenlijk maar een blauw stofje. alle levens, alle meningen, alle geschiedenis, alle liefdes, allemaal op dat blauwe stofje. dat hoorde ik, terwijl de mensen om mij heen met z'n allen tegen hun zin weer werden terug gestuurd naar spoor 9.
